RUHSUZLAR VE ÇAMUR

Beşiktaş, kendi göbek bağını rakiplerinin kesmesine müsade etmemeliydi.

Ligin boyu uzunmuş, kısaymış uğraşmaksızın, Avrupa’ya giden yolu kendi elleriyle ona rakip dahi olmayacak bir takıma bırakmamalıydı.

Olan oldu, biten bitti. Artık önümüze bakalım! Hayır…

Ne olduysa, geride bıraktıklarımızdan olmadı mı? Beşiktaş’ın artık önüne bakarken, geride kalanları yok sayması imkansız. Ders çıkartmayı bilemediğimiz sürece, değil 4, 14 sene de geçse Mayıslar değil, Kasımlar bizimdir slogan olur bu camiaya.

Görece sıcak, ancak yağmurluydu Dolmabahçe. Ancak garip bir şey oldu, yağan yağmur değil, çamurdu. Gökten sanki Beşiktaş’ın son 4 senesi damla olmuş yağıyordu. Buna rağmen stadyumun 4’te 3’ü doluydu… Gök, resmen çamur kusuyordu! Belki son 4 senedir kelimelere dökülemeyen rezaletin tezahürüydü bu yağış.

Dışarıda bunlar olurken, saha içi ise aynıydı. Beşiktaş, sezonun geri kalanında ne ise, Rize karşısında da aynıydı. Bireysel 1, 2 oyuncu dışında kalanlar, topu görünce karakola götürecek cinsten oynadı. Biraz Gedson, Azıcık Masuaku, kıyısından da Rafa top oynama haysiyeti gösteren birkaç isimdi. Ancak oyuncu grubu zaten yetersizdi, mevzu, hocanın yeni yeni cesaretlenmesinde gizli! Sezon bitmiş, tüm umutlar Karadeniz semalarında gezenlerin inisiyatifinde, Ole’nin aklına dikine oynayan Arroyo, ayağı temiz Muçi yeni gelmişti. Tabii bu da yetmedi. Yetemezdi. Çünkü Beşiktaş’ta eksik sadece yetenek değil ki! Takımda ruh yok! İstek yok! Arzu yok! Saha kenarında bile; isteyen, çabalayan, koşturan birileri yok!  Dolayısıyla sorun giren ya da çıkan isimlerden ziyade bir şahsiyet, zihniyet meselesinden ibaret.

Beşiktaş’ın yaz transfer döneminde sadece yetenekli değil, aidiyet duygusu yüksek, formanın ağırlığının farkında ve en önemlisi taraftarla üzülebilen, ya da sevinçlerini paylaşabilen birkaç oyuncuya ihtiyacı var. Artık kurulacak cümle net! “Beşiktaş’ın bu oyuncu grubundan kurtulması gerek” doğru cümle değil, gerçek olan şu ki; “Beşiktaş’ın bu ruhsuzlardan bir an evvel kurtulması gerek!”